Dzisiejsza notatka nie dotyczy bezpośrednio niedozwolonego charakteru umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego, jednakże opisuje zagadnienie, które dotyczy kredytobiorców z tytułu tych kredytów, a także kredytobiorców złotowych, o ile w stosunku do nich prowadzone jest postępowanie egzekucyjne.
Sąd Najwyższy podjął dnia 7 lipca 2016 r. uchwałę (III CZP 34/16):
„Komornik sądowy, określając wysokość kosztów postępowania egzekucyjnego, nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, ustalonej na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (jedn. tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 790 ze zm.), o stawkę podatku od towarów i usług.”
Zgodnie z interpretacją Sądu Najwyższego opłatę egzekucyjną, obliczoną zgodnie z art. 49 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, należy traktować jako należność brutto zawierającą podatek od towarów i usług (np. 1.000 zł), a nie jako podstawę opodatkowania, która podlegałaby podwyższeniu o stawkę podatku od towarów i usług (23%) (np. 1.230 zł).
Sąd Najwyższy oparł swoje rozważania o podstawowe w tej materii przepisy art. 29a ust. 1 oraz ust. 6 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W konkluzji Sąd stwierdził:
„W tym zakresie przepisy ustawy stanowią powtórzenie art. 78 dyrektywy 2006/112/WE Rady. W konsekwencji, jeśli podatek naliczany byłby od usług świadczonych przez komorników sądowych jako podatników podatku od towarów i usług, za podstawę opodatkowania należałoby uznać wszelkie kwoty (wynagrodzenie) otrzymane w zamian za świadczone usługi, przede wszystkim opłaty egzekucyjne, w tym opłatę o której mowa w art. 49 u.k.s.e. (…) Przyjąć więc należy, że komornik sądowy nie może powiększyć należnej mu opłaty stosunkowej o kwotę podatku, ponieważ konstrukcja tej należności wskazuje na nadany jej charakter świadczenia brutto.”
Sąd powołał również pogląd wyrażony w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 listopada 2013 r. w połączonych sprawach C-249/12 i C-250/12, że przepisy dyrektywy należy interpretować w ten sposób, iż jeżeli cena towaru została ustalona przez strony bez żadnej wzmianki dotyczącej podatku od wartości dodanej, a dostawcą tego towaru jest podatnik, ustalona cena, w przypadku gdy dostawca nie może odzyskać od nabywcy podatku od wartości dodanej, którego żąda organ podatkowy, powinna być uznana za cenę obejmującą już ten podatek. Sąd również stwierdził:
„Zapatrywanie to odnieść należy także do świadczeń, których wysokość ustalona została przez ustawodawcę, o ile ustawodawca nie sprecyzował jednocześnie, że wskazana kwota ma być podwyższona o podatek od towarów i usług.”
Sąd Najwyższy zauważył, że jedynie przepisy normujące wysokość świadczeń należnych adwokatom i radcom prawnym ustanowionym z urzędu jednoznacznie określają stawkę wynagrodzenia jako wartość bez podatku (netto).
W uzasadnieniu uchwały dotyczącej opłat pobieranych przez komorników, Sąd Najwyższy powołał również wcześniejsze stanowiska dotyczące opodatkowania usług świadczonych przez inne zawody prawnicze:
– uchwała z dnia 10 lutego 1995 r. (III CZP 4/95) (OSNC 1995, nr 5, poz. 79):
„Do wynagrodzenia i wydatków jednego adwokata, zaliczanych do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (art. 98 § 3 k.p.c.), nie dolicza się podatku VAT, płaconego od usług adwokackich na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.).„,
– uchwała z dnia 25 stycznia 2007 r. (III CZP 95/06) (OSNC 2007, nr 12, poz. 179):
„Podatek od towarów i usług (VAT) nie wchodzi w skład niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata z wyboru (art. 98 § 3 k.p.c.).”,
– uchwała z dnia 26 czerwca 2014 r. (III CZP 27/14):
„Wynagrodzenia notariusza wyznaczonego do dokonania czynności notarialnej na podstawie art. 6 § 4 zd. 2 w zw. z art. 6 § 3 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (jedn. tekst: Dz. U. z 2014 r., poz. 164) nie podwyższa się o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( jedn. tekst: Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.).”
Podsumowując, w przypadku powiększenia przez komornika sądowego opłaty egzekucyjnej o kwotę podatku VAT należy wnieść skargę na czynność komornika (art. 767 k.p.c.) kwestionując prawidłowość tej czynności.
Należy również zauważyć, że sprawa opodatkowania usług komorniczych będzie przedmiotem uchwały siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego, któremu skład trzech sędziów NSA na mocy postanowienia z dnia 1 grudnia 2016 r. (I FSK 1801/16) przedstawił do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości:
„Czy do komornika sądowego, w świetle jego statusu wynikającego z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2015 r. poz. 790 ze zm.), ma zastosowanie art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), czy art. 15 ust. 6 tej ustawy?”
{ 0 komentarze… dodaj teraz swój }