Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 4 lipca 2023 r. ws. XXV C 1064/20 wydał wyrok, w którym ustalił, że umowa kredytu denominowanego (do franka szwajcarskiego) jest nieważna i zasądził w wyniku tego uznania zwrot środków pobranych od kredytobiorców w wysokości bliskiej żądanej, w oparciu o teorię dwóch kondykcji.
Tym razem Sąd uwzględnił zarzut zatrzymania, nie przekonało Sądu twierdzenie, że pozwany bank posiadał inny instrument, które bezpośrednio zaspokajał jego roszczenie – oświadczenie o potrąceniu, z którego jednak on nie skorzystał.
Argument ten podniesiono w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2022 r. (II CSKP 474/22), nawet mimo uznania, że umowa kredytu jest umową wzajemną:
Po czwarte, nie budzi wątpliwości możliwość zastosowania prawa zatrzymania, gdy świadczenia stron nie są jednorodzajowe. Uwzględnienie zarzutu zatrzymania zgłoszonego w toku procesu oznacza konieczność zawarcia w wyroku stosownego zastrzeżenia, jak to uczynił Sąd Apelacyjny, a więc że spełnienie przez pozwanego świadczenia będzie uzależnione od jednoczesnego spełnienia świadczenia wzajemnego przez powoda lub powód zabezpieczy roszczenia pozwanego o zwrot świadczenia. Jeżeli jednak obie strony są zobowiązane do wzajemnego spełnienia świadczeń pieniężnych, w kodeksie cywilnym przewidziano dalej idącą instytucję, a mianowicie potrącenie wzajemnych wierzytelności (art. 498 i n k.c.), skutkiem czego jest umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. Sąd Apelacyjny nie rozważył, czy w takiej sytuacji zasadne jest w ogóle stosowanie prawa zatrzymania.
{ 0 komentarze… dodaj teraz swój }